داستان واقعی عاشقانه . . .

ﺭﻓﺘﻪ ﺭﻓﺘﻪ ﺍﺯ ﺑﻮﺩﻧﺶ ﺧﻮﺷﺤﺎﻝ ﻭ ﺍﺯ ﻧﺒﻮﺩﻧﺶ ﺩﻧﻴﺎ ﺭﻭ ﺳﺮﻡ ﺧﺮﺍﺏ ﻣﻴﺸﺪ! ﻭﻗﺘﻰ ﺑﺎ ﻛﺴﻰ ﻣﻴﺪﻳﺪﻣﺶ ﺩﻳﻮﻭﻧﻪ ﻣﻴﺸﺪﻡ ﺍﻣﺎ ﺧﺐ ﻣﻦ ﺧﻴﻠﻰ ﺧﻮﺩ ﺩﺍﺭﻡ! ﺧﻼﺻﻪ ﺑﻌﺪ ﭼﻨﺪ ﻭﻗﺖ ﻧﻤﻴﺪﻭﻧﻢ ﻛﻰ ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺖ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺩﻭﺳﺶ ﺩﺍﺭﻡ! ﺍﻭﻝ ﺍﻧﻜﺎﺭ ﻛﺮﺩﻡ ﺍﻣﺎ ﻭﻗﺘﻰ ﺩﻳﺪﻡ ﻛﻪ ﻛﻰ ﺍﻳﻦ ﺣﺮﻓﻮ ﺯﺩﻩ ﻣﻴﺨﻮﺍﺳﺘﻢ ﺑﻤﻴﺮﻡ! ﺻﻤﻴﻤﻰ ﺗﺮﻳﻦ ﺩﻭﺳﺘﻢ! ﺑﺎ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺣﺲ ﻣﻨﻮ ﺏ ﺍﻭﻥ ﻣﻴﺪﻭﻧﺴﺖ ﺑﺎﻫﺎﺵ ﺩﻭﺳﺖ ﺷﺪ! ﻭ ﻫﻤﻪ ﭼﻴﻮ ﺑﻪ ﺍﻣﻴﺮ ﮔﻔﺖ! ﺍﻭﻥ ﻟﺤﻈﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﻛﺎﺭﻯ ﻛﻪ ﻛﺮﺩﻡ ﻓﻘﻂ ﺩﻭﻳﺪﻡ! ﻧﻤﻴﺪﻭﻧﺴﺘﻢ ﻛﺠﺎ ﺩﺍﺭﻡ ﻣﻴﺮﻡ! ﻓﻘﻂ ﻣﻴﺪﻭﻳﺪﻡ! ﻳﻪ ﺩﻓﻌﻪ ﺧﻮﺭﺩﻡ ﺑﻪ ﻳﻪ ﻣﺎﺷﻴﻨﻮ ﺩﻳﮕﻪ ﻫﻴﭽﻰ ﻧﻔﻬﻤﻴﺪﻡ! ﻭﻗﺘﻰ ﺑﻴﺪﺍﺭ ﺷﺪﻡ ﻫﻤﻪ ﺟﺎ ﺳﻔﻴﺪ ﺑﻮﺩ! ﻓﻜﺮ ﻛﺮﺩﻡ ﻣﺮﺩﻡ ﺍﻣﺎ ﺻﺪﺍﻯ ﻣﺎﻣﺎﻧﻤﻮ ﻛﻪ ﺷﻨﻴﺪﻡ ﻓﻬﻤﻴﺪﻡ ﻧﻪ ﻧﻤﺮﺩﻡ! ﻓﻬﻤﻴﺪﻡ ﺍﻣﻴﺮ ﺩﻧﺒﺎﻟﻢ ﻛﺮﺩﻩ ﻭ ﻭﻗﺘﻰ ﻣﺎﺷﻴﻦ ﺯﺩﻩ ﺑﻬﻢ ﺍﻭﻥ ﺍﻭﺭﺩﻡ ﺑﻴﻤﺎﺭﺳﺘﺎﻥ!ﻳﻪ ﻣﺎﻩ ﻭ ﻧﻴﻢ ﺗﻮ ﻛﻤﺎ ﺑﻮﺩﻡ! ﺧﻮﺩ ﺍﻣﻴﺮ ﺑﻴﺮﻭﻥ ﻧﺸﺴﺘﻪ ﺑﻮﺩ! ﻣﻦ ﺑﻪ ﻫﻮﺍﻯ ﺳﺮ ﺩﺭﺩ ﺩﻛﺘﺮﻭ ﺧﻮﺍﺳﺘﻢ! ﻭﻗﺘﻰ ﺍﻭﻣﺪ ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺘﻢ ﻛﻪ ﺑﻪ ﻫﻤﻪ ﺑﮕﻪ ﻣﻦ ﺣﺎﻓﻈﻤﻮ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺩﺍﺩﻡ! ﻫﻪ ﻣﺜﻞ ﻓﻴﻠﻤﺎ! ﺍﻣﺎ ﻭﺍﻗﻌﻴﺖ ﺑﻮﺩ! ﻗﻴﺎﻓﻪ ﺍﻣﻴﺮﻡ ﺩﺍﻏﻮﻥ ﺷﺪ ﻭﻗﺘﻰ ﺩﻛﺘﺮ ﺑﻬﺶ ﮔﻔﺖ!ﺑﻪ ﻣﺎﻣﺎﻧﻢ ﻳﻪ ﭼﺸﻤﻚ ﺯﺩﻡ ﻛﻪ ﻳﻌﻨﻰ ﻣﻦ ﺧﻮﺑﻢ! ﭼﻮﻥ ﺍﺯ ﻫﻤﻮﻥ ﺍﻭﻝ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﭼﻰ ﺧﺒﺮ ﺩﺍﺷﺖ! ﺑﻌﺪ ﺭﻓﺖ ﺑﻴﺮﻭﻧﻮ ﺍﻣﻴﺮ ﺑﻌﺪ ﭼﻨﺪ ﺩﻳﻘﻪ ﺑﺎ ﻗﻴﺎﻓﻪ ﺗﺮﻛﻴﺪﻩ ﺍﻭﻣﺪ ﺗﻮ! ﻣﻦ ﺍﻭﻧﻘﺪﺭ ﺳﺮﺩ ﻧﮕﺎﻫﺶ ﻛﺮﺩﻡ ﻛﻪ ﮔﺮﻳﺶ ﮔﺮﻓﺖ! ﻳﻪ ﺩﻓﻪ ﻧﺸﺴﺖ ﺭﻭ ﺯﻣﻴﻨﻮ ﻓﻘﻂ ﺯﺍﺭ ﻣﻴﺰﺩ! ﻣﻦ ﺑﺎ ﺍﻳﻨﻜﻪ ﺗﻮ ﻗﻠﺒﻢ ﺁﺷﻮﺏ ﺑﻮﺩ ﺍﻣﺎ ﻛﺎﺭﻯ ﻧﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﺑﻜﻨﻢ! ﺧﺪﺍﻳﺎ ﭼﻰ ﻣﻴﺸﻨﻴﺪﻡ!ﺳﺎﺭﺍ ﻫﻤﻮﻥ ﺷﺒﻰ ﻛﻪ ﻣﻦ ﺗﺼﺎﺩﻑ ﻛﺮﺩﻡ ﺧﻮﺩﺷﻮ ﺍﺯ ﭘﻨﺠﺮﻩ ﭘﺮﺕ ﻛﺮﺩﻩ ﭘﺎﺋﻴﻨﻮ ﺩﺭﺟﺎ ﻣﺮﺩﻩ! ﺍﻣﻴﺮ ﻣﻴﮕﻔﺖ ﻛﻪ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺩﻭﺳﺘﻢ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺍﻣﺎ ﻧﮕﻔﺘﻪ! ﭘﺮﺳﺘﺎﺭﺍ ﺍﻭﻣﺪﻥ ﺑﺒﺮﻧﺶ! ﻧﻤﻴﺘﻮﻧﺴﺘﻢ ﭼﻴﺰﻯ ﺑﮕﻢ ﭼﻮﻥ ﻣﻦ ﺍﻭﻧﻮ ﻧﻤﻴﺸﻨﺎﺧﺘﻢ! ﻛﺎﺵ ﻣﻴﮕﻔﺘﻢ ﺍﻣﻴﺮ ﻭﺍﻳﺴﺎ ﻣﻦ ﻓﺮﺍﻣﻮﺷﻰ ﻧﮕﺮﻓﺘﻢ ﺍﻣﺎ ... ﺁﺧﺮﻳﻦ ﻧﮕﺎﻩ ﺍﻣﻴﺮﻡ، ﻋﺸﻘﻢ، ﺯﻧﺪﮔﻴﻤﻮ ﺩﻳﺪﻡ! ﺍﻣﺎ ﻧﻤﻴﺪﻭﻧﺴﺘﻢ ﻛﻪ ﻳﻪ ﺭﺏ ﺑﻌﺪ ﺍﻣﻴﺮ ﻣﻦ ﺑﺨﺎﻃﺮﻩ ﺳﻜﺘﻪ ﻗﻠﺒﻰ ﺑﺮﺍﻯ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﺍﺯ ﭘﻴﺸﻢ ﻣﻴﺮﻩ!